等無家己
《等無家己》Tán-bô Ka-kī
簡雅子Kán Ngá-tsú
——————————————
毋知你咧看啥
m̄-tsai lí teh khuànn siánn
毋知你咧等啥
m̄-tsai lí teh tán siánn
用跤步量行過的路
iōng kha-pōo niû kiânn–kuè ê lōo
彼枝尺囥咧心內
hit ki tshioh khǹg teh sim-lāi
偌長偌闊
luā tn̂g luā khuah
攏是家己知
lóng-sī ka-tī tsai
勻勻仔焦蔫的面模
ûn-ûn-á ta-lian ê bīn-bôo
痕跡佇額頭寫故事
hûn-jiah tī hia̍h-thâu siá kòo-sū
越頭的青春
ua̍t-thâu ê tshing-tshun
干焦賰一張一張
kan-na tshun tsi̍t-tiunn tsi̍t-tiunn
反黃的相片
huán-n̂g ê siòng-phìnn
安慰著
an-uì tio̍h
等無人的心情
tán-bô lâng ê sim-tsîng
讀過的彼本內底
tha̍k–kuè ê hit pún lāi-té
有家己的筆跡
ū ka-tī ê pit-tsik
畫烏漆白
uē-oo tshat-pe̍h
已經無法度
í-king bô-huat-tōo
閣染上色彩
koh ní siōng sik-tshái
問你看啥物
mn̄g lí khuànn siánn-mih
原來是
guân-lâi sī
自戀的症頭
tsū-luân ê tsìng-thâu
真歹醫治
tsin pháinn i-tī
敢是照鏡
kám-sī tsiò-kiànn
嘛揣無家己
mā tshuē-bô ka-tī
